UtilitaSEEU
Chances are if you are on Facebook, Twitter or LinkedIn, you have been invited to reconnect with the dead— a friend or acquaintance who recently passed, but lives on in that ever-ubiquitous social algorithm, nudging you to write on their wall or add them to your professional network. (Nicole Perloth- Forbes.com)
(Enter the Link for further reading)
SEEU Student Economic and Business Administration Blogg
Friday, February 25, 2011
Rising Oil Prices Pose New Threat to U.S. Economy
UtilitaSEEU
New York Times
By MOTOKO RICH, CATHERINE RAMPELL and DAVID STREITFELD
Published: February 24, 2011
New York Times
By MOTOKO RICH, CATHERINE RAMPELL and DAVID STREITFELD
Published: February 24, 2011
Monday, February 21, 2011
Maqedonia para kolapsit ekonomik
UtilitaSEEU
Para kolapsit ekonomik
Në Maqedoni ka gjashtë miliardë euro të cilat qëndrojnë si letra me vlerë të vdekura – shënime, bono ose depozita nëpër banka, kurse mundet që në mënyrë direkte të ndikojnë në prodhimtarinë e ushqimit, në shfrytëzimin e të gjithë tokës punuese dhe të punësohen shumë njerëz të rinj dhe të mos ketë uri dhe varfëri
Shpenzimet e jetesës të cilat në muajin janar u rritën për 3,4 për qind, që nga fillimi i vitit treguan se inflacioni deri në fund të vitit 2011 do të jetë shumë më e lartë nga projeksioni i shtetit për 3 për qind. Sipas statistikës, muajin e kaluar më së shumti janë shtrenjtuar ushqimet, komunalet dhe benzina, kurse sipas lëvizjeve të bursave shtetërore nuk pritet që të ulen çmimet e importeve dhe produkteve ushqimore, por aq më pak që të lirohet edhe çmimi i naftës dhe i energjisë elektrike, e cila sjell si përfundim se inflacioni do të rritet edhe më shumë. Ekonomistët përsëri pajtohen se pragu i rekomanduar për të cilin inflacioni mund të shkakton zhvillim është deri në dy për qind e pastaj e tërheq ekonominë poshtë.
“Bursat e produkteve ushqimore me të cilat furnizohemi nga shtetet e jashtme të cilat janë: gruri, misri, sheqeri, kakaoja, vaji për gatim çmimi i të cilave do të rritet edhe më shumë, e ajo në mënyrë të pashmangshme do të sjellë edhe shtrenjtim të bukës, miellit dhe të vajit për gatim, të cilat janë produktet bazë në ushqim. Mielli, sheqeri dhe vaji për gatim të cilat hynë si shpenzime mbi prodhimtarinë e artikujve ushqimor mund që vetëm ti shtrenjtojnë produktet vendase dhe këtu inflacioni nuk ka fund. Nëse shtrenjtohen lëndët e para dhe lëndët e papërpunuara do të shtrenjtohen edhe produktet e cila do të sjellin rënie të shitjes dhe rënie të fitimit. Ekonomia nuk do të investojë për zhvillim por do të shikon që vetëm të mbijeton. Kurse edhe qytetarët do të blejnë vetëm nëse kanë para edhe atë do të blejnë vetëm atë çka u është më e nevojshme”, thotë Hristo Kartallov, profesor universitar. “Zgjidhja e vetme është që shteti ti kundërvihet inflacionit dhe ta përmirësojë jetën e qytetarëve dhe t’i angazhojë resurset të veta në fuqinë e punës, të hollat dhe pronën bujqësore të pa shfrytëzuar”, theksoi profesori Kartallov.
Sipas tij, në vendin tonë ka gjashtë miliardë euro të cilat qëndrojnë si letra me vlerë të vdekura – shënime, bono ose depozita nëpër banka, kurse mundet që në mënyrë direkte të ndikojnë në prodhimtarinë e ushqimit, në shfrytëzimin e të gjithë tokës punuese dhe të punësohen shumë njerëz të rinj dhe të mos ketë uri dhe varfëri.
Kartallov thotë se Maqedonia ka mundësi të jetë e njohur nëpër botë për produktet e veta siç janë ushqimi i konservuar, frutat e ngrira dhe perimet. Inflacioni e ul rritjen ekonomike dhe i përkeqëson kushtet për punë edhe të ekonomistëve. Nëse edhe atje nuk ndërmerret asgjë për zvogëlimin e çmimeve, ekonomia mundet që si përfundim ti zvogëlon pagat e punëtorëve dhe ti largon nga puna.
“Me rritjen e çmimeve të lëndëve të para dhe të lëndëve të papërpunuara me të cilat kryesisht furnizohemi nga importi si edhe me rritjen e çmimeve të energjetikës, në njërën anë shtrenjtohen produktet tona, nga ana tjetër bie fuqia blerëse e popullsisë dhe e vetmja gjë në të cilën mund të shpresojmë është që të zvogëlohet shitja dhe të punojmë më pak. Fitim më i ulët apo humbje, do të thotë, paga më të ulëta apo dorëheqje nga puna. Vetëm me vendosjen e teknologjive të reja që do të thotë materiale më të lira dhe shfrytëzim normal i energjisë elektrike do të zvogëlohen çmimet e produkteve shtëpiake. Po paratë nga do ti gjejmë? Nuk ka investitorë, ngelen për çdo ditë më pak para kurse kreditë janë të shtrenjta”, thotë Mile Boshkov, drejtor i Konfederatës të punëdhënësve.
Organizata e konsumuesve e ndjek me vigjilencë rritjen e çmimeve dhe ka propozimet e veta, që pa dhimbje të mbijeton në këtë kohë krize. Edhe ato që janë të punësuar, rëndë që do të mund ti blejnë të gjitha produktet ushqimore që u janë të nevojshme, e ku më të ndajnë ndonjë para për shpenzime të tjera për shkak se faturat e energjisë elektrike, ujit, nxehjes qendrore dhe telefonit ngelin pa paguar për muaj të tërë. Sipas Vellkova-s shpenzimet janë shumë më të mëdha nga ajo që e parashikon Enti shtetëror për statistikë edhe në qoftë se blihet ushqim nga tregjet më të lira. Punonjësit e statistikës konsiderojnë se për ushqim dhe pije për një familje prej katër anëtarësh nevojiten rreth 12.000 denarë.
Shitore për njerëzit e varfër
Që nga fillimi i krizës ekonomike propozuam që të hapen SOS shitore për njerëzit e varfër por shteti nuk na dëgjoi menjëherë për propozimin tonë. Ato asnjëherë nuk kanë mbijetuar por vetëm nëpër shitore të caktuara “Tineks” kishte zbritje të çmimeve për disa produkte të caktuara nga 10 deri në 20 për qind edhe atë vetëm për rastet sociale. Propozimi jonë është që të ketë shitore speciale që të jenë vetëm për qëllim të njerëzve të varfër dhe në to të ketë produkte me kualitet të njëjtë si nëpër shitoret tjera dhe të ketë gjithçka që të jetë e nevojshme që nga qumështi dhe gjithçka tjetër që ato qytetarë të mos ndjehen të lënduar. Shteti duhet ti subvencionoj shitoret që do të ekzistojnë me produkte të veta në shitoret e SOS”, thotë Marija Velkova-Llonçar, drejtoreshë e Organizatës së konsumatorëve.
Para kolapsit ekonomik
Në Maqedoni ka gjashtë miliardë euro të cilat qëndrojnë si letra me vlerë të vdekura – shënime, bono ose depozita nëpër banka, kurse mundet që në mënyrë direkte të ndikojnë në prodhimtarinë e ushqimit, në shfrytëzimin e të gjithë tokës punuese dhe të punësohen shumë njerëz të rinj dhe të mos ketë uri dhe varfëri
Shpenzimet e jetesës të cilat në muajin janar u rritën për 3,4 për qind, që nga fillimi i vitit treguan se inflacioni deri në fund të vitit 2011 do të jetë shumë më e lartë nga projeksioni i shtetit për 3 për qind. Sipas statistikës, muajin e kaluar më së shumti janë shtrenjtuar ushqimet, komunalet dhe benzina, kurse sipas lëvizjeve të bursave shtetërore nuk pritet që të ulen çmimet e importeve dhe produkteve ushqimore, por aq më pak që të lirohet edhe çmimi i naftës dhe i energjisë elektrike, e cila sjell si përfundim se inflacioni do të rritet edhe më shumë. Ekonomistët përsëri pajtohen se pragu i rekomanduar për të cilin inflacioni mund të shkakton zhvillim është deri në dy për qind e pastaj e tërheq ekonominë poshtë.
“Bursat e produkteve ushqimore me të cilat furnizohemi nga shtetet e jashtme të cilat janë: gruri, misri, sheqeri, kakaoja, vaji për gatim çmimi i të cilave do të rritet edhe më shumë, e ajo në mënyrë të pashmangshme do të sjellë edhe shtrenjtim të bukës, miellit dhe të vajit për gatim, të cilat janë produktet bazë në ushqim. Mielli, sheqeri dhe vaji për gatim të cilat hynë si shpenzime mbi prodhimtarinë e artikujve ushqimor mund që vetëm ti shtrenjtojnë produktet vendase dhe këtu inflacioni nuk ka fund. Nëse shtrenjtohen lëndët e para dhe lëndët e papërpunuara do të shtrenjtohen edhe produktet e cila do të sjellin rënie të shitjes dhe rënie të fitimit. Ekonomia nuk do të investojë për zhvillim por do të shikon që vetëm të mbijeton. Kurse edhe qytetarët do të blejnë vetëm nëse kanë para edhe atë do të blejnë vetëm atë çka u është më e nevojshme”, thotë Hristo Kartallov, profesor universitar. “Zgjidhja e vetme është që shteti ti kundërvihet inflacionit dhe ta përmirësojë jetën e qytetarëve dhe t’i angazhojë resurset të veta në fuqinë e punës, të hollat dhe pronën bujqësore të pa shfrytëzuar”, theksoi profesori Kartallov.
Sipas tij, në vendin tonë ka gjashtë miliardë euro të cilat qëndrojnë si letra me vlerë të vdekura – shënime, bono ose depozita nëpër banka, kurse mundet që në mënyrë direkte të ndikojnë në prodhimtarinë e ushqimit, në shfrytëzimin e të gjithë tokës punuese dhe të punësohen shumë njerëz të rinj dhe të mos ketë uri dhe varfëri.
Kartallov thotë se Maqedonia ka mundësi të jetë e njohur nëpër botë për produktet e veta siç janë ushqimi i konservuar, frutat e ngrira dhe perimet. Inflacioni e ul rritjen ekonomike dhe i përkeqëson kushtet për punë edhe të ekonomistëve. Nëse edhe atje nuk ndërmerret asgjë për zvogëlimin e çmimeve, ekonomia mundet që si përfundim ti zvogëlon pagat e punëtorëve dhe ti largon nga puna.
“Me rritjen e çmimeve të lëndëve të para dhe të lëndëve të papërpunuara me të cilat kryesisht furnizohemi nga importi si edhe me rritjen e çmimeve të energjetikës, në njërën anë shtrenjtohen produktet tona, nga ana tjetër bie fuqia blerëse e popullsisë dhe e vetmja gjë në të cilën mund të shpresojmë është që të zvogëlohet shitja dhe të punojmë më pak. Fitim më i ulët apo humbje, do të thotë, paga më të ulëta apo dorëheqje nga puna. Vetëm me vendosjen e teknologjive të reja që do të thotë materiale më të lira dhe shfrytëzim normal i energjisë elektrike do të zvogëlohen çmimet e produkteve shtëpiake. Po paratë nga do ti gjejmë? Nuk ka investitorë, ngelen për çdo ditë më pak para kurse kreditë janë të shtrenjta”, thotë Mile Boshkov, drejtor i Konfederatës të punëdhënësve.
Organizata e konsumuesve e ndjek me vigjilencë rritjen e çmimeve dhe ka propozimet e veta, që pa dhimbje të mbijeton në këtë kohë krize. Edhe ato që janë të punësuar, rëndë që do të mund ti blejnë të gjitha produktet ushqimore që u janë të nevojshme, e ku më të ndajnë ndonjë para për shpenzime të tjera për shkak se faturat e energjisë elektrike, ujit, nxehjes qendrore dhe telefonit ngelin pa paguar për muaj të tërë. Sipas Vellkova-s shpenzimet janë shumë më të mëdha nga ajo që e parashikon Enti shtetëror për statistikë edhe në qoftë se blihet ushqim nga tregjet më të lira. Punonjësit e statistikës konsiderojnë se për ushqim dhe pije për një familje prej katër anëtarësh nevojiten rreth 12.000 denarë.
Shitore për njerëzit e varfër
Që nga fillimi i krizës ekonomike propozuam që të hapen SOS shitore për njerëzit e varfër por shteti nuk na dëgjoi menjëherë për propozimin tonë. Ato asnjëherë nuk kanë mbijetuar por vetëm nëpër shitore të caktuara “Tineks” kishte zbritje të çmimeve për disa produkte të caktuara nga 10 deri në 20 për qind edhe atë vetëm për rastet sociale. Propozimi jonë është që të ketë shitore speciale që të jenë vetëm për qëllim të njerëzve të varfër dhe në to të ketë produkte me kualitet të njëjtë si nëpër shitoret tjera dhe të ketë gjithçka që të jetë e nevojshme që nga qumështi dhe gjithçka tjetër që ato qytetarë të mos ndjehen të lënduar. Shteti duhet ti subvencionoj shitoret që do të ekzistojnë me produkte të veta në shitoret e SOS”, thotë Marija Velkova-Llonçar, drejtoreshë e Organizatës së konsumatorëve.
Çmimet e varfërisë së skajshme
UtilitaSEEU
Çmimet e varfërisë së skajshme
Rritja e madhe e çmimeve të ushqimeve në muajt e kaluar ka zhytur sipas të dhënave të Bankës Botërore (BB) rreth 44 milionë vetë në varfëri të skajshme.
Në të njëjtën kohë shtrenjtimi i ushqimeve mund të rrezikojë procesin e reformave në Egjipt, Tunizi dhe vende të tjera paralajmëroi presidenti i Bankës Botërore Robert Zoellick, dje në Uashington. Sipas të dhënave të tij çmimet e ushqimeve u rritën vetëm midis tetorit 2010 dhe janarit 2011 me 15 për qind. Krahasuar me një vit më parë rritja ishte 29 për qind. Sipas Zoellickut çmimet janë vetëm tre për qind më të ulëta sesa në 2008-ën, kur shpërthimi i çmimeve shkaktoi revolta të përgjakshme.
Njerëzit që duhet të jetojnë me më pak se 1,2 dollarë në ditë detyrohen të hanë më pak si pasojë e rritjes së çmimeve ose të shmangen drejt ushqimeve me vlerë të pakët, shtoi drejtori i BB-së. Sipas përllogaritjeve të BB-së brenda shtatë muajve çmimi i grurit është dyfishuar. Edhe misri, sheqeri dhe vaji janë shtrenjtuar dukshëm. Sipas BB-së shtrenjtimi i ushqimeve në muajt e kaluar nuk ka shtyrë edhe më shumë njerëz në varfëri absolute vetëm për arsye se në disa rajone të Afrikës të korrat kanë qenë të mira.
Në Maqedoni, shtrenjtimi i energjisë elektrike e kombinuar me rritjen e vazhdueshme të çmimeve dhe të burimeve tjera të tregjeve botërore, paralajmëron rritjen e vazhdueshme të çmimeve. Shtrenjtimet e vazhdueshme të derivateve të naftës vlerësohet të jenë edhe një goditje për kuletën e qytetarëve. Euro – super nga 95 oktan tani më shitet nga 76 denarë për një litër ose një denar më shtrenjtë. Po aq është edhe shtrenjtimi i Eurosuper-it 98, me çka çmimi i ri është 77,5 denarë. Shtrenjtë është të vozitësh edhe me naftë, e cila me shtrenjtimin e ri nga 0,5 denarë ka arritur çmimin prej 64 denarë për një litër. Shtrenjtimi i energjisë elektrike e kombinuar me rritjen e vazhdueshme të çmimeve dhe të burimeve tjera të tregjeve botërore, paralajmëron rritjen e vazhdueshme të çmimeve. Tregtarët dhe blerësit thonë se produktet gati për çdo dy javë janë me çmime të reja.
Çmimet e varfërisë së skajshme
Rritja e madhe e çmimeve të ushqimeve në muajt e kaluar ka zhytur sipas të dhënave të Bankës Botërore (BB) rreth 44 milionë vetë në varfëri të skajshme.
Në të njëjtën kohë shtrenjtimi i ushqimeve mund të rrezikojë procesin e reformave në Egjipt, Tunizi dhe vende të tjera paralajmëroi presidenti i Bankës Botërore Robert Zoellick, dje në Uashington. Sipas të dhënave të tij çmimet e ushqimeve u rritën vetëm midis tetorit 2010 dhe janarit 2011 me 15 për qind. Krahasuar me një vit më parë rritja ishte 29 për qind. Sipas Zoellickut çmimet janë vetëm tre për qind më të ulëta sesa në 2008-ën, kur shpërthimi i çmimeve shkaktoi revolta të përgjakshme.
Njerëzit që duhet të jetojnë me më pak se 1,2 dollarë në ditë detyrohen të hanë më pak si pasojë e rritjes së çmimeve ose të shmangen drejt ushqimeve me vlerë të pakët, shtoi drejtori i BB-së. Sipas përllogaritjeve të BB-së brenda shtatë muajve çmimi i grurit është dyfishuar. Edhe misri, sheqeri dhe vaji janë shtrenjtuar dukshëm. Sipas BB-së shtrenjtimi i ushqimeve në muajt e kaluar nuk ka shtyrë edhe më shumë njerëz në varfëri absolute vetëm për arsye se në disa rajone të Afrikës të korrat kanë qenë të mira.
Në Maqedoni, shtrenjtimi i energjisë elektrike e kombinuar me rritjen e vazhdueshme të çmimeve dhe të burimeve tjera të tregjeve botërore, paralajmëron rritjen e vazhdueshme të çmimeve. Shtrenjtimet e vazhdueshme të derivateve të naftës vlerësohet të jenë edhe një goditje për kuletën e qytetarëve. Euro – super nga 95 oktan tani më shitet nga 76 denarë për një litër ose një denar më shtrenjtë. Po aq është edhe shtrenjtimi i Eurosuper-it 98, me çka çmimi i ri është 77,5 denarë. Shtrenjtë është të vozitësh edhe me naftë, e cila me shtrenjtimin e ri nga 0,5 denarë ka arritur çmimin prej 64 denarë për një litër. Shtrenjtimi i energjisë elektrike e kombinuar me rritjen e vazhdueshme të çmimeve dhe të burimeve tjera të tregjeve botërore, paralajmëron rritjen e vazhdueshme të çmimeve. Tregtarët dhe blerësit thonë se produktet gati për çdo dy javë janë me çmime të reja.
Don't mess with Donald Trump!
MEN and women. Democrats and Republicans. Doctors, lawyers, merchants and moguls. A remarkable, if relatively small, cross-section of New Yorkers legally own handguns, according to public records obtained by The New York Times.
Among the more than 37,000 people licensed to have a handgun in the city are dozens of boldface names and public figures: prominent business leaders, elected officials, celebrities, journalists, judges and lawyers.
Some expressed pride in their gun ownership, like the renowned divorce lawyer Raoul Felder, who readily posed with his .38-caliber Smith & Wesson. Others, including David Breitbart, Yetta Kurland and Walter Mack, all well-known lawyers, were irked to learn they would be included in an article based on the public records. And there were a few conflicted souls, like Alexis Stewart, co-host of “Whatever With Alexis and Jennifer” on SiriusXM radio and the Hallmark Channel.
“I don’t believe people should be allowed to have guns in America,” Ms. Stewart, daughter of Martha, said in an interview, explaining that she bought a .357 Magnum after 9/11 — but would be happy to give it up if handguns were banned. “Having a swimming pool is way more dangerous than having a gun,” she added.
Getting a handgun legally in New York is a two-step process. First, applicants must obtain a license, which costs $340, takes about 12 weeks to process, is good for three years and requires a background check by the New York Police Department. In addition, fingerprinting costs about $100.
Those who pass that hurdle then must get a purchase authorization from the police for the particular weapon they intend to buy. One handgun license may list up to 25 weapons (so far, no one has tried to register more than that, officials said), but buyers must wait 90 days between purchases.
The 41,164 handguns registered with the Police Department as of Jan. 14 include those owned by more than 2,400 people who live outside the city but have permission to bring their weapons here — people like Roger E. Ailes, the president of Fox News, whose license lists an address in New Jersey; John J. Mack, the chairman of Morgan Stanley, who lives in Westchester County; and Sean Hannity, the conservative talk-show host, who lives on Long Island.
There are eight kinds of handgun licenses in New York, one of which is for dealers. The most common restricts the weapon to the owner’s home, but others allow license holders, including security guards, gun custodians and people who demonstrate a need for protection, to carry weapons with them.
Nearly 4,000 license holders — those who have a “carry business,” “limited carry” or “special carry” license — can legally conceal their weapons. The Times obtained the database of handgun owners from the Police Department after filing a Public Records Act request and a lawsuit; the police released ZIP codes but omitted street addresses. The database also did not include the 14,602 retired police officers who are licensed to have weapons.
The Police Department issues a separate license for long guns: about 52,000 shotguns and rifles are registered, but the owners’ names and addresses are not public records.
There are no comprehensive statistics available on gun ownership nationally because most states do not require licenses or permits. But an annual survey by the Pew Research Center suggests that about one-third of the nation’s homes have a gun. In comparison, at most, about 1 percent of New York City’s households have a licensed gun.
(It’s impossible to know how many illegal guns are circulating in the city, but in 2010, the Police Department seized 5,318, including 2,984 pistols, 1,402 revolvers, 403 rifles and 349 shotguns.)
At Westside Pistol and Rifle Range, in Manhattan’s Flatiron district, the owner, Darren Leung, said that there was a surge of new members after 9/11, but that the number had since fallen slightly, to 1,500. About 20 or 30 members a day come by to take classes or to practice with paper targets in one of 16 enclosed 50-foot stalls. On the sidewalk outside on West 20th Street, the sound of gunshots from the basement range is not audible.
“In a weird way, it’s a kind of stress reliever,” said William Rosado, an illustrator who regularly visits the range to fire his 9-millimeter Smith & Wesson. “It’s something completely different than what I do for a living.”
Most gun owners interviewed said they had never drawn their weapons in self-defense. But John A. Catsimatidis, the owner of the Red Apple Group and Gristedes supermarket chain, recalled a chilling episode from the mid-1980s, when he intercepted a robber fleeing one of his stores in the Bronx.
“The first guy comes out with a sawed-off shotgun, goes right by me and says, ‘Be cool, man,’ ” said Mr. Catsimatidis, who has owned a gun for at least 35 years. “The second guy comes out with a sawed-off shotgun, goes by me and says, ‘Be cool, man.’ The third guy comes out with a sawed-off shotgun, and I intertwine my arm into his arm, and I put my gun to his head, and I say, ‘Drop your gun, or I’ll blow your head off.’ ”
When the police arrived, they arrested the man, and examined Mr. Catsimatidis’s weapon — a Walther PPK/S 9-millimeter pistol.
“The sergeant says to me, ‘You couldn’t have shot the guy anyway: your safety is still on,’ ” Mr. Catsimatidis recalled. “The sweat started dripping off my head.
“I’m not going to do anything stupid like that again.”
Among the more than 37,000 people licensed to have a handgun in the city are dozens of boldface names and public figures: prominent business leaders, elected officials, celebrities, journalists, judges and lawyers.
Some expressed pride in their gun ownership, like the renowned divorce lawyer Raoul Felder, who readily posed with his .38-caliber Smith & Wesson. Others, including David Breitbart, Yetta Kurland and Walter Mack, all well-known lawyers, were irked to learn they would be included in an article based on the public records. And there were a few conflicted souls, like Alexis Stewart, co-host of “Whatever With Alexis and Jennifer” on SiriusXM radio and the Hallmark Channel.
“I don’t believe people should be allowed to have guns in America,” Ms. Stewart, daughter of Martha, said in an interview, explaining that she bought a .357 Magnum after 9/11 — but would be happy to give it up if handguns were banned. “Having a swimming pool is way more dangerous than having a gun,” she added.
Getting a handgun legally in New York is a two-step process. First, applicants must obtain a license, which costs $340, takes about 12 weeks to process, is good for three years and requires a background check by the New York Police Department. In addition, fingerprinting costs about $100.
Those who pass that hurdle then must get a purchase authorization from the police for the particular weapon they intend to buy. One handgun license may list up to 25 weapons (so far, no one has tried to register more than that, officials said), but buyers must wait 90 days between purchases.
The 41,164 handguns registered with the Police Department as of Jan. 14 include those owned by more than 2,400 people who live outside the city but have permission to bring their weapons here — people like Roger E. Ailes, the president of Fox News, whose license lists an address in New Jersey; John J. Mack, the chairman of Morgan Stanley, who lives in Westchester County; and Sean Hannity, the conservative talk-show host, who lives on Long Island.
There are eight kinds of handgun licenses in New York, one of which is for dealers. The most common restricts the weapon to the owner’s home, but others allow license holders, including security guards, gun custodians and people who demonstrate a need for protection, to carry weapons with them.
Nearly 4,000 license holders — those who have a “carry business,” “limited carry” or “special carry” license — can legally conceal their weapons. The Times obtained the database of handgun owners from the Police Department after filing a Public Records Act request and a lawsuit; the police released ZIP codes but omitted street addresses. The database also did not include the 14,602 retired police officers who are licensed to have weapons.
The Police Department issues a separate license for long guns: about 52,000 shotguns and rifles are registered, but the owners’ names and addresses are not public records.
There are no comprehensive statistics available on gun ownership nationally because most states do not require licenses or permits. But an annual survey by the Pew Research Center suggests that about one-third of the nation’s homes have a gun. In comparison, at most, about 1 percent of New York City’s households have a licensed gun.
(It’s impossible to know how many illegal guns are circulating in the city, but in 2010, the Police Department seized 5,318, including 2,984 pistols, 1,402 revolvers, 403 rifles and 349 shotguns.)
At Westside Pistol and Rifle Range, in Manhattan’s Flatiron district, the owner, Darren Leung, said that there was a surge of new members after 9/11, but that the number had since fallen slightly, to 1,500. About 20 or 30 members a day come by to take classes or to practice with paper targets in one of 16 enclosed 50-foot stalls. On the sidewalk outside on West 20th Street, the sound of gunshots from the basement range is not audible.
“In a weird way, it’s a kind of stress reliever,” said William Rosado, an illustrator who regularly visits the range to fire his 9-millimeter Smith & Wesson. “It’s something completely different than what I do for a living.”
Most gun owners interviewed said they had never drawn their weapons in self-defense. But John A. Catsimatidis, the owner of the Red Apple Group and Gristedes supermarket chain, recalled a chilling episode from the mid-1980s, when he intercepted a robber fleeing one of his stores in the Bronx.
“The first guy comes out with a sawed-off shotgun, goes right by me and says, ‘Be cool, man,’ ” said Mr. Catsimatidis, who has owned a gun for at least 35 years. “The second guy comes out with a sawed-off shotgun, goes by me and says, ‘Be cool, man.’ The third guy comes out with a sawed-off shotgun, and I intertwine my arm into his arm, and I put my gun to his head, and I say, ‘Drop your gun, or I’ll blow your head off.’ ”
When the police arrived, they arrested the man, and examined Mr. Catsimatidis’s weapon — a Walther PPK/S 9-millimeter pistol.
“The sergeant says to me, ‘You couldn’t have shot the guy anyway: your safety is still on,’ ” Mr. Catsimatidis recalled. “The sweat started dripping off my head.
“I’m not going to do anything stupid like that again.”
Wednesday, February 9, 2011
Masat për të luftuar krizën në Maqedoni dhe efektet e tyre - a janë ato të mjaftueshme? - Abdylmenaf Bexheti
UtilitaSEEU
Edhe një publikim ndërkombëtar i Prof. dr. Abdylmenaf Bexhetit në revistën e Universitetit Bamberg-Gjermani
Ky hulumtim ka për qëllim studimin e rrethanave, cikleve ekonomike dhe potencialit ekonomik të Republikës së Maqedonisë, gjithnjë duke ngërthyer në vete edhe aspektet krahasimtare me vendet tjera në rajon dhe me gjerë, me një qasje metodologjike nga e përgjithshmja kah e veçanta dhe me një optimalizim të modelit vendimbërës në politikat fiskale, duke iu referuar nivelit të potencialit ekonomik në RM.
Edhe një publikim ndërkombëtar i Prof. dr. Abdylmenaf Bexhetit në revistën e Universitetit Bamberg-Gjermani
"Masat për të luftuar krizën në Maqedoni dhe efektet e tyre - a janë ato të mjaftueshme?" (“Anti-Crisis Measures in Republic of Macedonia and their effects - Are they Sufficient?”), është publikimi shkencor më i fundit i prorektorit të UEJL, Prof. dr. Abdylmenaf Bexheti, botuar në revistën ndërkombëtare të Universitetit Bamberg, Gjermani (BERG Working Paper Series on Government and Growth of University Bamberg-Germany. Working Paper No.70, March 2010).
Ky hulumtim ka për qëllim studimin e rrethanave, cikleve ekonomike dhe potencialit ekonomik të Republikës së Maqedonisë, gjithnjë duke ngërthyer në vete edhe aspektet krahasimtare me vendet tjera në rajon dhe me gjerë, me një qasje metodologjike nga e përgjithshmja kah e veçanta dhe me një optimalizim të modelit vendimbërës në politikat fiskale, duke iu referuar nivelit të potencialit ekonomik në RM.
Publikimi i prof. Bexhetit është i një rëndësie te veçantë edhe për impaktin e hulumtimeve në vendimbërjen e qeverisë në prag të pakove antikrizë - të katërtat me radhë. Duke iu referuar efekteve te arritura, respektivisht dështimeve të masave paraprake antikrizë, përmes një analize empirike dhe teoriko-shkencore u sugjerohet institucioneve vendimbërëse që në politikat e tyre ekonomike të radhës, vendimet e ardhshme, doemos të bazohen në hulumtime dhe analiza shkencore dhe jo në pritje joracionale e spontane. Ky, zaten edhe është roli dhe funksioni bazik i kërkimeve shkencore në këto fusha për çka edhe UEJL ka impaktin e vet konkret në shoqëri.
Edhe një publikim ndërkombëtar i Prof. dr. Abdylmenaf Bexhetit në revistën e Universitetit Bamberg-Gjermani
Ky hulumtim ka për qëllim studimin e rrethanave, cikleve ekonomike dhe potencialit ekonomik të Republikës së Maqedonisë, gjithnjë duke ngërthyer në vete edhe aspektet krahasimtare me vendet tjera në rajon dhe me gjerë, me një qasje metodologjike nga e përgjithshmja kah e veçanta dhe me një optimalizim të modelit vendimbërës në politikat fiskale, duke iu referuar nivelit të potencialit ekonomik në RM.
Edhe një publikim ndërkombëtar i Prof. dr. Abdylmenaf Bexhetit në revistën e Universitetit Bamberg-Gjermani
"Masat për të luftuar krizën në Maqedoni dhe efektet e tyre - a janë ato të mjaftueshme?" (“Anti-Crisis Measures in Republic of Macedonia and their effects - Are they Sufficient?”), është publikimi shkencor më i fundit i prorektorit të UEJL, Prof. dr. Abdylmenaf Bexheti, botuar në revistën ndërkombëtare të Universitetit Bamberg, Gjermani (BERG Working Paper Series on Government and Growth of University Bamberg-Germany. Working Paper No.70, March 2010).
Ky hulumtim ka për qëllim studimin e rrethanave, cikleve ekonomike dhe potencialit ekonomik të Republikës së Maqedonisë, gjithnjë duke ngërthyer në vete edhe aspektet krahasimtare me vendet tjera në rajon dhe me gjerë, me një qasje metodologjike nga e përgjithshmja kah e veçanta dhe me një optimalizim të modelit vendimbërës në politikat fiskale, duke iu referuar nivelit të potencialit ekonomik në RM.
Publikimi i prof. Bexhetit është i një rëndësie te veçantë edhe për impaktin e hulumtimeve në vendimbërjen e qeverisë në prag të pakove antikrizë - të katërtat me radhë. Duke iu referuar efekteve te arritura, respektivisht dështimeve të masave paraprake antikrizë, përmes një analize empirike dhe teoriko-shkencore u sugjerohet institucioneve vendimbërëse që në politikat e tyre ekonomike të radhës, vendimet e ardhshme, doemos të bazohen në hulumtime dhe analiza shkencore dhe jo në pritje joracionale e spontane. Ky, zaten edhe është roli dhe funksioni bazik i kërkimeve shkencore në këto fusha për çka edhe UEJL ka impaktin e vet konkret në shoqëri.
Tuesday, February 1, 2011
Turbulence ahead- Joseph Stiglitz
UtilitaSEEU
Turbulence Ahead
Another year of malaise along the Atlantic.
Corbis
By the numbers, the great recession’s long gone. The World Bank forecasts that developing countries—chugging along at an average growth rate of 6 percent—will expand the global economy by more than 3 percent this year. In the last six months, London’s FTSE 100 is up more than 15 percent, and Wall Street’s Dow Jones index is up nearly as much. It’s just about enough to say the good times are back.
All this good news, however, provides little comfort to workers in the U.S. and Europe. Because even in the rosiest scenarios, job prospects there will continue to be few and far between. And more broadly, on jobs, austerity, and currencies, both sides of the Atlantic may spend the year caught in an ill-informed policymaking spiral that means, though it’s frustrating to say it, more malaise.
No recovery can be called real without bringing down unemployment. As in the euro zone, the haunting number in the U.S. hovers around 10 percent. (In Spain, it’s twice that.) And there is a wide consensus among economists that something like the pre-crisis unemployment level of 5 percent remains years away, at least.
Kenneth D. Lyons
Life on the Edge of a Double-dip Recession
Life on the Economic Edge
But rather than putting people back to work, economic leaders have embarked on a misguided austerity mission. Stimulus cash in Europe and America is now fading away, with no real robust recovery to take its place. And we’ve been here before. From President Hoover in the Great Depression, to global responses to the East Asia crisis in the late 1990s, it’s clear that government cuts weaken economies rather than alleviating malaise. Slashing spending hobbles economic growth; we already see the effects in Ireland, Greece, and other countries on the vanguard. And after the cuts, the cycle takes hold: those out of work for extended periods see their savings accounts eroded and their skills attenuate. Less spending means a slower economy. Anemic growth further hobbles state fiscal positions, sparking more cutbacks.
But the seeming contradictions of this “recovery” go further. Big banks may be booming back (JPMorgan just posted a $4.8 billion quarterly profit; Goldman Sachs and Morgan Stanley are comfortably in the black, too), but the financial sector remains dysfunctional. Pre-crisis, high finance failed its societal functions of allocating capital efficiently and managing risk—it did neither. After the crash, some indulged a momentary fantasy that regulations would curb excessive risk taking, do something about too-big-to-fail banks, and otherwise incentivize banks to return to the essential business of providing capital to small and medium-size enterprises. Instead, today we have a less competitive banking system with hundreds of firms still in deep trouble.
Disarray in currency markets, too, will boost uncertainty in 2011. Europe’s sovereign-debt problems are far from over. But if another small European country collapses and a big one needs a bailout, will leaders across the continent be inclined to save the euro? In Washington, the Fed’s struggle to remain relevant by using quantitative easing—trying to push down long-term interest rates, since short-term rates can’t be pushed lower—is already leading to a fragmentation of global capital markets. At best, quantitative easing is unlikely to help the U.S. much; at worst, it could lead to asset bubbles and high commodity prices that could bring the dreaded stagflation back to America.To be fair, there are a few potential upsides. Off-the-charts growth in Asia is fueling Latin America and Africa. Much of the developing world is now strong enough to grow even in the face of a weak Europe and America. Unfortunately, however, they just do not make up for the inadequacies in global economic demand; they can’t compensate for the deficiencies in policies in the U.S. and Europe. On a different note, Washington’s payroll-tax cut will help the states along—but the legislation covers just a year, and that’s too short a time to make a lasting impact.
All hope is not lost, however. Large enterprises, with all their money, might see the glass as a quarter full rather than three quarters empty. Political leaders will give speeches trying to instill confidence, touting their resolve to fix the deficit and correct the political and economic ills of the past. A wave of optimism could sweep over the business community, inducing it to invest the cash in its coffers. Investment could recover, and so would the economy. Sure, anything is possible. But I would bet on a very bumpy ride.
Stiglitz, a winner of the 2001 Nobel Prize in economics, recently wrote Freefall: America, Free Markets, and the Sinking of the World Economy.
Turbulence Ahead
Another year of malaise along the Atlantic.
Corbis
By the numbers, the great recession’s long gone. The World Bank forecasts that developing countries—chugging along at an average growth rate of 6 percent—will expand the global economy by more than 3 percent this year. In the last six months, London’s FTSE 100 is up more than 15 percent, and Wall Street’s Dow Jones index is up nearly as much. It’s just about enough to say the good times are back.
All this good news, however, provides little comfort to workers in the U.S. and Europe. Because even in the rosiest scenarios, job prospects there will continue to be few and far between. And more broadly, on jobs, austerity, and currencies, both sides of the Atlantic may spend the year caught in an ill-informed policymaking spiral that means, though it’s frustrating to say it, more malaise.
No recovery can be called real without bringing down unemployment. As in the euro zone, the haunting number in the U.S. hovers around 10 percent. (In Spain, it’s twice that.) And there is a wide consensus among economists that something like the pre-crisis unemployment level of 5 percent remains years away, at least.
Kenneth D. Lyons
Life on the Edge of a Double-dip Recession
Life on the Economic Edge
But rather than putting people back to work, economic leaders have embarked on a misguided austerity mission. Stimulus cash in Europe and America is now fading away, with no real robust recovery to take its place. And we’ve been here before. From President Hoover in the Great Depression, to global responses to the East Asia crisis in the late 1990s, it’s clear that government cuts weaken economies rather than alleviating malaise. Slashing spending hobbles economic growth; we already see the effects in Ireland, Greece, and other countries on the vanguard. And after the cuts, the cycle takes hold: those out of work for extended periods see their savings accounts eroded and their skills attenuate. Less spending means a slower economy. Anemic growth further hobbles state fiscal positions, sparking more cutbacks.
But the seeming contradictions of this “recovery” go further. Big banks may be booming back (JPMorgan just posted a $4.8 billion quarterly profit; Goldman Sachs and Morgan Stanley are comfortably in the black, too), but the financial sector remains dysfunctional. Pre-crisis, high finance failed its societal functions of allocating capital efficiently and managing risk—it did neither. After the crash, some indulged a momentary fantasy that regulations would curb excessive risk taking, do something about too-big-to-fail banks, and otherwise incentivize banks to return to the essential business of providing capital to small and medium-size enterprises. Instead, today we have a less competitive banking system with hundreds of firms still in deep trouble.
Disarray in currency markets, too, will boost uncertainty in 2011. Europe’s sovereign-debt problems are far from over. But if another small European country collapses and a big one needs a bailout, will leaders across the continent be inclined to save the euro? In Washington, the Fed’s struggle to remain relevant by using quantitative easing—trying to push down long-term interest rates, since short-term rates can’t be pushed lower—is already leading to a fragmentation of global capital markets. At best, quantitative easing is unlikely to help the U.S. much; at worst, it could lead to asset bubbles and high commodity prices that could bring the dreaded stagflation back to America.To be fair, there are a few potential upsides. Off-the-charts growth in Asia is fueling Latin America and Africa. Much of the developing world is now strong enough to grow even in the face of a weak Europe and America. Unfortunately, however, they just do not make up for the inadequacies in global economic demand; they can’t compensate for the deficiencies in policies in the U.S. and Europe. On a different note, Washington’s payroll-tax cut will help the states along—but the legislation covers just a year, and that’s too short a time to make a lasting impact.
All hope is not lost, however. Large enterprises, with all their money, might see the glass as a quarter full rather than three quarters empty. Political leaders will give speeches trying to instill confidence, touting their resolve to fix the deficit and correct the political and economic ills of the past. A wave of optimism could sweep over the business community, inducing it to invest the cash in its coffers. Investment could recover, and so would the economy. Sure, anything is possible. But I would bet on a very bumpy ride.
Stiglitz, a winner of the 2001 Nobel Prize in economics, recently wrote Freefall: America, Free Markets, and the Sinking of the World Economy.
Subscribe to:
Posts (Atom)